کاروان

مانیفست !

وقتی نمی توانیم با آسودگی خاطر نفس بکشیم

وازترس بیدارشدن و دیدن کسالت های روزمره

دچار کابوسهای وحشتناک می شویم

وقتی پایمان میلرزد

و از توهم اینکه در محاصره ی بیماریها هستیم

به زاری کردن روی می آوریم و می لنگیم

وقتی حسرت گذشته های غمبار را میخوریم

آینده خیلی تیره و تار خواهد شد

و هیچ چیز طبیعت خوشحالمان نخواهد کرد

یقین بدانیم که همچنین هم خواهد شد .

واین برنامه ایست نه از پیش تدوین شده

ونه بر پیشانی نوشته !

هیچکس را مقصر ندانیم

و جن ها و پری ها را خلق نکنیم

مطمئن باشیم وقتی این چنین هست

مسلما " عشقی " نیست ........... !

****

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ٧:۳۱ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/٦/٢٩